Soep van de week, tevens Stamcafé

Ik identificeer mij graag als een exotische, ruimdenkende libertijnse wereldburger, maar diep in mijn hart ben ik een gesjeesde dominee met de kleinburgerlijke inborst van een Hollandse kruidenier. Niet voor niets is Heere Heeresma mijn favoriete schrijver, en met name zijn epische bundel Zwaarmoedige Verhalen voor bij de Centrale Verwarming heb ik stuk gelezen.

Het kan mij niet treurig genoeg zijn, vrienden, en het verhaal Meneer Frits en juffrouw Lenie spant de kroon qua uitzichtloze, zelfmoordopwekkende, typisch Hollandse droefenis. Het verhaal volgt meneer Frits, die na een toevallige ontmoeting in de stad zijn collega juffrouw Lenie naar haar woning in het Komrijkwartier begeleidt. Meneer Frits moet dan mee-eten bij haar miezerige en kleinzielige ouders en de spruitjeslucht spat van de pagina's af. Tot overmaat van ramp blijkt meneer Frits in een hondendrol te zijn getrapt, en in de warm gestookte woonkamer van de ouders van juffrouw Lenie verspreidt zich al spoedig de lucht van stront. Enfin.

W.F Hermans prees de bundel destijds in een interview met Max van Rooy voor NRC Handelsblad nadrukkelijk als een van de beste binnen de recente Nederlandse literatuur. Hij benadrukte dat de verhalen over de dood zijn, maar dat het geen abstracte of modieuze dood is — zoals bij G.K. van het Reve — maar iets concreets en fysiek: de dagelijkse werkelijkheid van menselijke eenzaamheid en uitzichtloosheid.

Andere werken van Heeresma die iedere reaguurder in zijn Billy moet hebben staan, zijn Een dagje naar het strand (1962), Geef die mok eens door, Jet! (1968) en het meesterlijke Han de Wit gaat in ontwikkelingshulp (1972).